|
Прадзед Фёдар, конь і паэзія
|
Як на папасе, сустрэліся ў часе,
Цела ўмірае, а дух не памрэ.
...Прадзед мой Фёдар лятаў на Пэгасе
Пасьля таго, як загоны згарэ.
Бабка хрысьцілася ў кут на сьвятога,
Ды рыфмачу пападала найперш:
«Што ты складаеш, бязбожнік, пра Бога?
Чую, што сьмерцю сваёй не памрэш!»
Густа дымела табака у піпцы.
Богу прадаў а ці д'яблу душу –
Сумна-вясёлага ў вогненнай сьвітцы,
Вёз яго чыньненька конь з кірмашу.
Потым імчаў той віхор над балотам,
Біўся разьюшаны вецер з вушэй.
Да найсучасных цяпер самалётаў –
Дух наўздагонны сягаў і вышэй.
Прадзеда сьвітка ці слова сьвітае?
Гэта агонія а ці агонь.
Рыфму, як іскру, з дарог высякае
Незацуглянай паэзіі конь!
|
|
